Utwór pierwszy, "Clenching The Fists Of Dissent", wyłania się z mroków introdukcji długo i, chciałoby się rzec, majestatycznie. Ale jak nam tu zaraz nie łupnie! Zmasowany atak całego zespołu wgniata w ziemię i już wiemy, że do końca albumu będziemy obcować z czymś wyjątkowym. A, jako że utwór trwa ponad 10 minut, jest tu jeszcze miejsce na stylowe zwolnienia. W ogóle kompozycje zawarte na tym dziele do najkrótszych nie należą (8 kawałków - 61 minut), ale to świetnie, bo w każdym z nich słyszymy i potężną (ale nie prostacką!) agresję, i trochę spokojniejsze fragmenty z czystym śpiewem Robba Flynna, i kapitalne solówki obydwu gitarzystów, którzy może nie popisują się techniką, ale doskonale dopasowują swoje partie do całości. Słuchając partii solowych, zaczynamy się zastanawiać, dlaczego na poprzednich płytach było ich tak niewiele. Wszystkie utwory trzymają najwyższy poziom, ale gdybym musiał wskazać na swoich faworytów, wymieniłbym prawdopodobnie "Clenching...", "Aestetics Of Hate", z Flynnem ryczącym chyba najostrzej w karierze, i "Halo", którego prowadzący riff za żadne skarby nie chce opuścić mojej biednej głowy. Bo też i jest na "The Blackening" trochę (troszeczkę) miejsca na nieoczywistą chwytliwość. Dodając do tego wszystkiego świetną grę sekcji z karkołomnymi przejściami pana bębniarza i odpowiednią, mimo trudnego materiału, produkcję, wyda się nam, iż mamy przed sobą dzieło kompletne.

I tak też jest...

Moja Ocena:6/6

łądna okładka